Hirit ka pa?

Namumuti na ang mga mata ni Mia sa kakahintay. Halos 30 minutes nang late si Alvin - ang usapan, magkikita sila sa foodcourt ng 6:00PM para makapwesto ng maayos sa papanoorin nilang pelikula. Malapit na magsimula ang palabas pero wala pa rin ni anino ng kanyang boyfriend. Lalo nang uminit ang ulo ni Mia nang tignan niya ang kanyang cellphone at wala man lang kahit isang text o tawag. Hindi na nito napigilan ang sarili at gigil na gigil na tinawagan si Alvin.

kring kring kring kring [aba! at ang tagal sagutin!] kring kring kring ... kring!!!!! 

"The subscriber cannot be reached. Please try again later"

[dial ulit] kring kring kring kring!!!

Alvin: Hello hon?

Mia: BAKIT DI MO AGAD SINASAGOT TELEPONO MO?!!

Alvin: Ah, e kasi, di ko naririnig eh, nakasilent..

Mia: NAKALIMUTAN MO NA BANG MAY LAKAD TAYO NGAYON, MINSAN NA NGA LANG TAYO MAGKITA, NAGPAPAIMPORTANTE KA PA?!!

Alvin: Teka lang hon [may mga dumadaan na tricycle sa background]....

Mia: ANONG TEKA TEKA! NASAAN KA NA BA?!!!!

Alvin:  Nasa puso mo. San pa ba??.....

Mia: -----------------------  ( : p)

Sandaling Ligaya

Sa isang ospital, may dalawang pasyente na kapwa nadapuan ng parehong karamdaman at kasalukuyang naghihintay na lamang sa napipintong wakas. Kahit hindi napag-uusapan, batid nila ang pagiging malapit sa isa't-isa. Sa mga huling sandali ng buhay, isang kayamanan ang makatagpo ng pag-ibig - totoong pag-ibig, hindi madamot, hindi mapanghusga.

Parehong ulila sa pamilya, wala na silang pwedeng paghugutan ng lakas ng loob kundi ang isa't-isa. Isang hapon, sa hardin ng ospital, nagkita ang dalawa.

"Kumusta ka na?" tanong ng lalaki.

"Mabuti naman, ikaw?" tugon ng isa.

"Ganun pa din naman, pareho lang din ng kahapon, at pareho lang din ng patutunguhan," sagot naman ng lalaki.

"Ikaw naman, huwag mo nang ipaalala yan. I-enjoy nalang natin ang natitira pang oras." sabi ng babae sabay kindat.

Napangiti ang lalaki. Umupo ang dalawa sa tabi ng maliit na fountain, tahimik at waring kuntento na na magkasama silang dalawa.

"Gusto mo ba akong samahan sa kuwarto ko mamaya?" Biglang naitanong ng lalaki. Nagulat ang babae at waring napaisip kung ano ang kanyang isasagot. "Hindi ba bawal yun? at saka nakakahiya," mahinhing sagot ng babae.

"Sige na, para may magawa naman tayong iba, nakakasawa na din dito sa hardin, hindi pa tayo makapag-usap ng walang umiistorbo sa atin, at saka may gusto sana akong ipakita sayo," depensa ng lalaki.

Nagkulay rosas ang pisngi ng babae, kunyaring nag-isip ng isasagot at sinabing "O sige, puntahan nalang kita mamaya pagkatapos ng hapunan."

Naghiwalay ang dalawa na may mga ngiti sa labi.

Pagkatapos ng hapunan, pumunta ang babae sa silid ng lalaki at kumatok. "Pasok," tugon ng lalaki mula sa kabila. Dahan dahang binuksan ng babae ang pinto, pumasok at sumilip sa labas bago tuluyang isinara at ikandado ang pinto.

Hindi makatingin ng diretso ang babae sa lalaki. Ilang sandali pa ang lumipas bago nakuhang basagin ng lalaki ang katahimikan. "Salamat at pumunta ka." Umupo ito sa gilid ng kanyang higaan at tinapik ang espasyo sa kanyang tabi. "Tabihan mo ako dito, pero pakipatay mo muna ang ilaw". Nakita ng lalaki na medyo nahihiya ang babae kaya pahabol na nagsabi, "Baka kasi biglang kumatok ang mga nurse kapag nakitang nakabukas pa ang ilaw ko. Alam mo naman ang mga yun"

Kunwaring nag-alangan ang babae, at pinatay ang ilaw. "Halika na rito sa tabi ko," udyok ng lalaki. Dahan dahang lumapit ang babae sa lalaki at umupo sa tabi nito.

Nakaupo lamang ang dalawa, naghihintayan. "Ano ba yung sinasabi mo kaninang ipapakita sa kin?" nakuha ding magsalita ng babae. May kaunti pang liwanag na tumatagos mula sa mga ilaw sa labas kaya't kinuha ng lalaki ang kumot at itinaklubong sa kanilang dalawa. "Halika, lumapit ka pa dito," bulong ng lalaki. Lumapit ang babae, "Lapit pa."

Halos magkadikit na ang mukha ng dalawa. Dahan dahang nilapit ng lalaki ang kanyang kamay sa at pabulong nitong sinabi. "Tignan mo itong relo ko oh, umiilaw!"

"Wow!!! Ang galeng!!! Cool!!!"


...

Escape

Days. Months. Years of frustrations behind me.


Abandoned interest and would-be triumphs.


Disappointments. Personal and professional.


Nothing ever seem to fit. And I'm filled to the brink.


I need a release. Freedom from it all.


Here. Now. I'll end it.


With the rest of the world below me.


Me - even just for a moment, at the top.


Nearing the edge, I breathe.


This will be my release. My freedom.


Small but determined steps. Just a little bit more.


Feeling the wind, nothing else.


I hear only my heartbeat.


Just have to let go of it all.


I closed my eyes, and jumped.




I hear the wind howling...



My heart thumping...




And my voice...




Bungeeeeeeeee!




..

Bawal na Pag-ibig

First love ko si Nancy.

Hindi man naging kami sa huli, utang ko sa kanya kung ano man ako ngayon. Oo, inaamin ko marami akong naging ‘crush’ noong mga panahon na yun, pero si Nancy lang ang true love ko.

Sabik na sabik ako noon tuwing darating ang Huwebes ng hapon. Dahil na rin sa 'hectic' ang schedule namin, tuwing Huwebes hanggang Linggo lang kami pwede magkita, minsan sa hapon at gabi lang. Palaging nasa library si Nancy at inaasikaso ang mga tao doon. Ako nman madami ding pinagkakaabalahan sa eskwelahan. Pero sa oras na magkasama kami, lahat ng atensyon namin nakatuon sa isa’t isa. Parang walang ibang bagay sa mundo kundi kaming dalawa lang.

Lagi akong pinapagalitan ng nanay ko noon tuwing gagabihin ako kasama si Nancy. Hindi raw tama. “Don-don, tama na yan, sumosobra ka na!” 12 na taong gulang ako noon at si Nancy naman 18 na. Anim na taon ang agwat ng eded namin. Lahat ng kakilala ko, lagi kaming pinupuna. Pero kahit anong sabihin nila, hindi ko ito pinansin.

Madami kaming pinagdaanan ni Nancy, ilang taon ang lumipas at lalong tumibay ang aming pagsasama.  Walang pagsasawa, palaging may bago. Hanggang sa isang araw bigla nalang siyang hindi dumating sa aming tagpuan. Sobra sobra ang pagaalala ko para sa kanya. Ilang araw akong bumalik sa lugar kung san kami madalas magkita at nagbabakasakaling darating siya. Walang araw akong pinalampas hangang sa matangap ko na hindi na siya babalik.

Ilang buwan na kaming hindi nagkikita ni Nancy. Tadhana nalang siguro ang makakapagdikta kung magkukrus pa ang aming mga landas.

Nang minsang sumama ako sa isang 'field trip', napadaan ako sa isang sikat na bookstore sa SM. Bigla akong nakaramdam ng panlalamig at tumayo ang mga balahibo ko sa batok. Kaya kahit wala akong balak na pumasok sa bookstore na yun ay nagpaubaya ako sa aking pakiramdam at pumasok ako.

Pagpasok ko sa pinto, nakita ko siya. Ang true love ko.

Napatigil ako sa kinakatayuan ko. Pumayat sya, at pumuti ang kutis.

Dahan dahan akong lumapit sa kanya. Waring tumigil ang oras at pati ang ingay sa paligid ay hindi ko napapansin. Makailang beses din ako nabangga ng mga nagmamadaling customer ngunit hindi ko sila inalintana.

Nakaharap siya sa akin at nakatigil sa kinakatayuan niya. Nang makalapit na ako sa kanya, dahan dahan ko syang hinaplos… pinulot….. at binuksan ang mga pahina.

Oh Nancy Drew ng buhay ko, sa wakas nagkita tayong muli.

[re-post from Dolphins' Cry]

..

Elevator

[lalaki, pinindot ang Up button ng elevator sa lobby ng condominium]

Guard: Good evening po sir! Late na naman po ang uwi natin ah.

Lalaki: Oo nga eh, napapadalas na nga.

[tumunog ang elevator at bumukas ang pinto, pumasok ang lalaki]

Babae: Kuya, Up po! paki-hold please

[pinigilan ng lalaki ang pagsara ng pinto, pumasok ang babae]

Lalaki: Anong floor miss?

Babae: 23. Salamat ha?

Lalaki: No problem. Parang ngayon lang kita nakita. Matagal ka na ba dito?

Babae: Oo, mag-tatatlong taon na. Ikaw?

Lalaki: Pang-anim na buwan ko palang.

Babae: Ahhh. [napatigil ang babae] .. excuse, may hihilingin sana ako. Medyo natatakot kasi akong mag-isa sa elevator, pwede  mo ba akong samahan hanggang sa floor ko?

Lalaki: [napaisip ng konti] Ah.. o sige, matatakutin?

Babae: Uhmmm, medyo.

[Sinamahan ng lalaki ang babae hanggang 23th floor]


[Tumunog ang elevator at bumukas ang pinto]

Babae: Salamat ha? Uhmmmmm [sumilip sa hallway, bumalik sa loob]... pwede mo ba akong samahan sa paglalakad papunta sa unit ko? Di ko talaga kaya eh..

Lalaki: Ah ok.. anong wing ka ba?

Babae: sa B, sa dulo pa kasi eh. Sorry sa istorbo ah.

[Sinamahan ng lalaki ang babae sa unit, kumatok ang babae at naghintay]

Babae: Naku naman! Sabi ng kaibigan ko nasa bahay na siya, bakit kaya wala pang ilaw sa loob? Naku naman! [nanginginig na sambit ng babae]

Lalaki: Wala ka bang susi sa unit mo?

Babae: Meron, kaso di ko talaga kayang mag-isa eh. Iniisip ko palang kinikilabutan na ako!

Lalaki: Ganun? [nag-isip], gusto mong tumigil muna sa unit ko? - habang wala pa ang kaibigan mo?

Babae: Naku wag na, nakakahiya naman sayo, baka mamaya ipaghain mo pa ko ng hapunan.... teka, kumain ka na ba? Gusto mong dito ka nalang kumain para makabawi naman ako sayo?  - at habang hinihintay kaibigan ko [nahiyang pahabol ng babae]

Lalaki: Hindi mo talaga kayang mag-isa? May boyfriend ka ba? Baka mamaya bigla nalang dumating yun, makitang ako lang kasama mo diyan [pabirong sagot ng lalaki]

Babae: Naku! wala. Break na kami. Ano? Pwede ba? Hindi naman siguro aabuting ng isang oras kaibigan ko.

Lalaki: O sige. Pero kumain na ko, wag ka nang mag-abala.

Babae: Nakakahiya naman, pano na ko babawi niyan sayo?

Lalaki: Eh, makikinood nalang ng TV, may inaabangan akong telenobela eh.

Babae: Sureness! Yun lang pala eh. Popcorn, gusto mo? [binuksan ng babae ang pintuan]... Pasok, wag ka mahiya.

Lalaki: Wow, kakaiba design ng unit mo ah. malaki siguro sweldo mo.

Babae: Hay naku, hindi noh! tama lang. At saka ipon namin ng kaibigan ko pinang-finish dito. Oh heto ang remote, bahala ka na, magbibihis lang ako ng pambahay.

[Pumasok ang babae sa kuwarto, ngunit pinabayaang nakabukas ng bahagya ang pintuan. Binuksan ng lalaki ang TV, pinindot ng paulit ulit ang remote, kunyari naghahanap ng channel, pero nakapako ang mata sa bahagyang nakabukas na pintuan]

Lalaki: Ahhh, anong channel dito ang ABS-CBN?

Babae: [pasigaw na sumagot mula sa kwarto] .. Channel 10

[Lumabas ang babae, nakasuot ng manipis na pajama at may karga-kargang malaking stuff toy. Umupo ito sa katabing sofa at tinaas ang paa, habang yakap yakap pa rin ang higanteng laruang oso]

Babae: Salamat ulit ha? Ano nga pangalan mo?

Lalaki: [napangiti - hindi pa nga pala sila nagpapakilala sa isa't isa].. Ronald. Ikaw?

Babae: Nimfa

Ronald: Nice to meet you Nimfa [inabot ang kanang kamay upang makipagkamay]

Nimfa: Nice to meet you too, Ronald [napangiti]

[Tahimik ang mga sumunod na oras. Natapos na ang telenobelang sinusubaybayan ni Ronald ngunit wala pa din ang kaibigan ni Nimfa. Tatanungin na sana ni Ronald si Nimfa ngunit napansin nitong mahimbing na ang tulog nito. Tinitigan ni Ronald si Nimfa at humanga sa simpleng ganda ng dalaga]

Ronald: [sa sarili] Ayos! ano gagawin ko ngayon?

[Ilang minuto pa ang lumipas ngunit hindi pa din dumadating ang kaibigan]

[Nagpasyang mag-iiwan nalang ng sulat si Ronald at umalis. Nakakita ito ng papel at ballpen sa tabi ng telepono at nagsulat ng maiksing mensahe para kay Nimfa. Tahimik na lumabas ng pinto si Ronald, siniguradong naka-lock ang pinto at pumunta sa kanyang unit sa 16th floor]

Kinaumagahan.

[Tok, tok, tok - may kumakatok sa pintuan ni Ronald]

Ronald: Si Nimfa siguro.

[Humarap sa salamin si Ronald upang siguraduhing maayos ang kanyang itsura. Binuksan an pinto]

Babae: Excuse me, ikaw ba si Ronald?

Ronald: Opo, sino po sila?

Babae: Ako si Pamela. May nakita kasi akong sulat sa unit ko, galing sayo - Ronald, Unit 16A. Sayo ba galing to? [nilabas ang piraso ng papel na iniwan niya para kay Nimfa]

Ronald: Ako nga, iniwan ko para kay Nimfa, kasi hindi na kita mahintay kagabi. Eh nakatulog na din siya sa kakahintay kaya nagiwan nlang ako ng sulat. Sobrang matatakutin ng kaibigan mo.

[Dumating ang guwardya]

Pamela: Manong guard, siya nga po. Sa kanya galing tong sulat para kay Nimfa [itinuro si Ronald at umalis].

Guard: Sir, pwede po bang sumama kayo sa akin sa Admin office?

Ronald: Teka! Bakit? Para saan? May nangyari ba? ....... kay Nimfa?

[Natahimik ang gwardya]

Guard: Sir, pasensya na po, sa Admin office nalang tayo magusap.

[Sumama si Ronald sa gwardya. Pagpasok nila ng opisina, tumango ang guwardya sa building manager at lumabas pero nanatiling nakaposte sa labas ng pintuan kasama ang isa pang gwardya. nasa loob na rin si Pamela at umiiyak]

Building Manager: Pasensya na po. Upo po muna kayo, may kailangan lang po tayo pagusapan.

Ronald: Kung ano man iniisip niyong ginawa ko kay Nimfa, nagkakamali po kayo. Iniwan ko lang sya kagabing natutulog sa sala.

[May kinuha sa drawer ang manager at iniabot kay Ronald ang isang lumang dyaryo]

May 18, 2008


"Babae, 27, natagpuang patay sa elevator ng isang condominium sa Makati...."

...

What's in you?

I'm a coffee addict. I take no less than two cups a day

I like it sweet

I like it strong

I like it thick

I like it hot

I like it black, or not

I'm a coffee addict. I take no less than two cups a day

Blended with mushrooms

Blended with mint
Blended with white chocolate
Blended with booze
Heck, even blended it with the Durian fruit

I'm a coffee addict, I take no less than two cups a day
It could've been tea

It could've been milk 

It coul’ve been chocolate

It could’ve been juice

It could’ve been plain H2O

But I’m a coffee addict. I take no less than two cups a day

And theres Coke too

But anyway, I’m a coffee addict

So how about you? Do you want to brew?

Tinola -Easy recipe for today’s fast-paced lifestyle

Ingredients:


1/2 kilo chicken, sliced                                                  3 cups water
1 Tbsp. ginger, minced                                                  1 tsp. salt
1 medium sized onion, sliced                                         fish sauce, to taste
1 cup, malungay/sili leaves                                             1 tsp. whole peppercorns
1 small sized papaya or sayote, sliced                            2 tsp. cooking oil

Procedure:
[Read all the instruction first to properly prepare kitchen tools and ingredients]
1. Mix salt and chicken.
2. Heat the pan and add cooking oil. Add ginger and onion.
3. Add chicken when onion caramelizes. Mix, then cover for about 10-15 minutes in medium heat.
4. Add water, peppercorns and papaya/sayote. Add fish sauce to taste.
5. Cover and simmer for another 10-15 minutes.
6. Turn off heat, add malungay/sili leaves then cover. Add fish sauce to taste.
7. Now that you know how to cook Tinola, boil water on a separate pan. Read and understand the next two steps then close this cooking guide.
8. Open lid of chicken-flavored instant noodles and pour boiling water up to the indicated line.
9. Wait for about 3 minutes and serve.

..

The Mighty Few

I’ve been into many battles in this god-forsaken war.

If it had not been for the bombing of Pearl Harbor, I would be complaining about the frequent raids and operations that never seem to give any strategic advantage as far as the Pacific campaign goes. Emotions are high, morale is low and everybody is just too tired - most of us have never set foot on dry land for months.

But today would be different. I didn’t lose men – friends and brothers, only to lose this war. Giving up would be an insult to their sacrifice. I looked outside my cockpit window and acknowledged my wingman, I could barely see him through the glass but I can sense his anticipation and fear. My squadron would be part of the planned bombing raid of Japan, who would not feel afraid?

We are to escort B-17 Bombers to the cities of Hiroshima and Nagasaki to deliver the final blow that hopefully, would end the war. Today is different. Today, the entire world rest their hopes on us – on me and what’s left of the entire Pacific fleet.

We already made huge progress in the ensuing advance, our destroyers sunk just enough Japanese warships to allow our carriers to get to striking distance. We had some casualties of our own, but not enough to abandon our mission. When our bombers took off, we knew there’s no turning back.

Two more from my squadron perished before even reaching Japan’s shores. Victims of the infamous suicidal Japanese pilots. I took down about three Japanese planes – no one will get close to my bomber, right now, the bomber is more important than my life. 

We were winning. As we got closer, there was less resistance. Then something happened – base ordered us to hold fire. After we received the message, all hell broke loose. Planes ahead of us were falling one by one like flies. I could barely see about five Japanese aircrafts in the distance, working its way towards our bombers. We broke formation to engage but before we could fire our rounds another order was issued for a full retreat!

Reluctantly, I ordered my squadron to go back. “What the hell happened?” Only about half made it back to the carriers. Later that night we were called for a debriefing.

The Admiral explained that they intercepted a radio broadcast from one of the Japanese planes. All the planning and hard-earned advances towards Japan’s shores put to waste by just one radio broadcast. It was a routine sweep of the airwaves and they say we were lucky that one of the operators caught it. “What was the broadcast?” one of the squadron leaders shouted, losing his cool. The Admiral looked at him sternly and relayed the broadcast in Japanese.

“What the hell is that supposed to mean?” I lost my cool as well.

The Admiral looked at me, with defeat in his eyes, he said. “In English it means: Let’s volt in!”


..

Theory of Relativity

I live in a village in Pasig - in a simple 2-storey house, amidst the towering mansions of my neighbors. Its really depressing driving home from work, passing by their neatly manicured lawns and impressive facades, and ending up in my not-so-impressive driveway.

I spend the nights in the upstairs balcony dreaming of a time when mine would be the most impressive house in the neighborhood, where passersby will gaze in wonder at the large bay windows and imposing columns that dominate the facade. 

On a night, much like any nights, i was in my balcony gazing at the heavens, then suddenly i saw a shooting star cut through the dark sky. You know what they say about shooting stars, so i gave it a go, "I wish i had the biggest and most beautiful house in my neighborhood!" With that, i went inside and tucked myself into bed.

In the morning, much like any morning, i woke up, ate breakfast, took a bath, dressed up for work, entered the garage and slid into the driver's seat of my car. I switched the remote of my garage door on and started backing up.

The moment my car was out of the driveway, my jaw dropped at the sight - shanties and make-shift houses surrounded my now towering, 2-storey house - biggest and most beautiful house in the neighborhood - a neighborhood in the depressed areas of Quezon City.

Wish granted.

Ice Cream

“Angelie Nieves Bautista, Salutatorian.”  Sumunod ang palakpakan.

Tumayo ang isang babae, naglakad papunta sa harapan habang tumutunog na parang mga mumunting kampana ang apat na medalyang nakasabit sa kanyang leeg.  Sinundan siya ng kanyang mga magulang na tuwang tuwa na sila’y muling aakyat ng entablado. Mapagkumbabang  tinanggap ng babae ang medalyang inabot ng Principal, binigay ang medalya sa kanyang ina at yumuko. Nagpalakpakan muli nang isabit ng ina ang medalya sa anak.

Patuloy pa rin ang aking pagpalakpak kahit humupa na ang mga papuri. Napalingon sa akin ang ibang tao sa likuran, waring nagtataka kung bakit hindi pa ako humihinto.

“Roman Abesamin Cruz, with honors.” Palakpakan ulit.

Bumaba na ang babae sa entablado akay-akay ng kanyang ama. Tumalikod ako at umalis sa sinasandalan kong pintuan sa likuran ng multi-purpose hall. Sa nararamdaman kong tuwa at lungkot, hindi ko napansing tumutulo na pala ang aking mga luha. Yumuko ako at patago itong pinunasan.

“Paalam anak. Congratulations. Mag-iingat ka sana sa pag-aaral mo sa Maynila,” bulong ko nalang sa aking sarili habang umiiwas sa mga taong nagsisiksikan sa likuran.

Sa aking paglabas, nadaanan ko ang maliit na palaruan ng eskwelahan. Walang ano-ano’y napaluha akong muli habang inaalala ang ngiti ng aking anak habang kumakain ng paborito niyang ice cream na binibigay ko sa kanya noong bata pa siya. Tuwing matatapos ang paglalaro niya kasama ang mga kaibigan, dito kami parating nagkikita, “Salamat Manong! Sa susunod pede po bang yung cheese flavor naman?” nakangiting sambit ng munting Angelie.

Sumikip ang aking dibdib. Pilit kong inaalis sa aking isip ang nakangiti niyang mukha. Nagsisisi man ako sa mga pangyayari, wala na akong magagawa.

Lumabas ako ng gate ng eskwelahan na mabigat ang bawat hakbang – tulak tulak ang hindi pa nauubos kong benta na sorbetes.

Sundo

Patuloy ang pag-aalulong ni Sputnik. Animo’y may nag-uudyok sa kanyang gambalain ang natutulog nang mga kapitbahay. Tumingin ako sa orasan, alas diyes na ng gabi. Kailangan kong gumising ng maaga kinabukasan upang sunduin ang aking asawa sa pantalan. Sa ingay na ginagawa ng aking alagang aso, malabo nang mangyari iyon. Hindi na ako makatiis sa ingay na kanyang ginagawa kaya’t minabuti kong lumabas ng bahay at tignan kung ano ang tumatawag ng kanyang pansin. Tinawag ko ang aso, pansamantala itong natigilan nang mapansin niyang lumabas ako ng bahay. Lumingon siya sa aking direksyon, winagayway ang kanyang buntot at lumapit sa akin. Tumahol siya at bumalik sa dati niyang kinatatayuan at pinagpatuloy ang kanyang pag-alulong.

“Sputnik, tigil! Magigising ang mga kapitbahay!”

Nang mga oras na iyon napansin kong bukas na ang ilaw ng kuwarto ng kalapit na bahay, naaninagan ko ang anino ni Aling Belen na dumaan sa harap ng bintana. “Nakita mo nang ginawa mong aso ka, nagising mo na ang kapitbahay,” pabulong kong sinabi kay Sputnik. Lalapitan ko na si Sputnik nang makita ko ang asawa ni Aling Belen na lumabas ng kanilang bakuran.

“Pasensya na po sa ingay ng aso, ipapasok ko nalang siya sa loob,” mabilis kong sinabi.

“Ayos lang iho, hindi rin naman ako makatulog dahil sa init, magpapahangin lang ako sandali,” sagot ng matanda.

Sasabihin ko sanang mag-ingat siya sa paglalakad nang makita kong may umaakay sa kanyang isang matangkad na lalaki. Dumating na marahil ang panganay nilang anak na nag-tratrabaho sa Qatar, ilang taon ko na ding hindi nakikita si Badong at kapansin-pansin ang pinagbago ng kanyang tindig at pangangatawan. Kinawayan ko sila, hinila si Sputnik at pumasok sa bahay.

Tanghali na ako nagising kinabukasan. “Kasalanan mo ito Sputnik,” bulong ko sa aking sarili. Mabilis akong naghilamos at nagbihis. Bumaba ako ng kusina para makapagkape man lang -wala nang oras para mag-almusal, sigurado akong magagalit na naman ang aking asawa kapag nahuli ako sa pagsundo. Iniwan ko ang pinag-inuman ko ng kape sa lababo at binuksan ang pinto palabas ng bahay. Himala, hindi ako inunahan ni Sputnik palabas ng pinto.

“Sputnik!” sigaw ko, “labas na!” Nakayukong naglakad palabas ng bahay ang aso. “Ano bang problema mong aso ka?” Lumabas ako ng bahay, tinali si Sputnik sa balkonahe at naglakad papunta sa terminal ng tricycle.

Naabutan ko si Aling Belen na palabas ng kanilang bakuran. “Pasensya na po sa ingay ng aso ko kagabi. Dumating na po pala si Badong galing Qatar. Daan kamo siya sa bahay kapag may oras siya nang makapagkuwentuhan naman kami.”

“Nakita mo na si Badong?” tanong ng matanda.

“Opo, nakita ko sila ni Mang Jack kagabi habang nagpapahangin,” sagot ko. “Saan po ba kayo papunta ngayon? Sabay na po tayo papunta sa terminal”

Umiling ang matanda, waring naguguluhan.

“May nasabi po ba akong masama?” tanong ko.

“Hindi maaari yang sinasabi mo iho, hindi pa dumarating si Badong dahil kakatawag ko lang sa kanya kagabi,” nagugulumihanang sagot ng matanda.

“Kung ganon, sino po kasama ni Mang Jack?” Bigla akong kinabahan, “nakabalik po ba siya galing sa kanyang paglalakad kagabi?”

Naluha ang matanda. Napatigil sa kanyang kinatatayuan at timingin sa akin, “Iho, patay na ang asawa ko.”

Hindi ako nakapagsalita kaagad. “Ang lalaking yon!” bulong ko.

“Kelangan nating pumunta sa prisinto, nakita kong may kasamang lalaki si Mang Jack kagabi, maaaring siya ang may kagagawan nito!” halos hilahin ko si Aling Belen sa kanyang kinatatayuan.

Patuloy na umiiling ang matanda, “Iho, inatake sa puso si Jack sa kuwarto namin, mga bandang alas diyes ng gabi, hindi ko maintindihan ang sinasabi mo!”

Napatigil ako. Natulala. Waring tumahimik ang paligid habang paulit ulit kong inisip ang sinabi ni Aling Belen. Atake sa puso. Alas diyes. Si Mang Jack.

Nabasag ang katahimikan ng marinig ko ang mahabang alulong ng isang aso.

Si Sputnik.

Monday Blues

Miguel frantically reached for the alarm clock to stop its incessant blare. 10 minutes past 7.

 “Damn it!”

He barely slept. The noise coming from the construction site in front of his parent’s house kept him awake for most parts of the evening. It has been 3 weeks since the project started and up until yesterday he hasn’t seen any signs that it would be completed any time soon.

 “How long does it take to lay water pipes anyway?”, he blurted as he got out of bed.

 It’s a Monday and he needs to be at work by 9:30, or at least arrive before his boss does. After a hastily-taken bath, he grabbed the first polo shirt he laid his eyes on and dressed up while having an internal debate whether to eat breakfast or not. He decided not to and hurriedly went out and hailed a passing jeepney.

“God, I hate Mondays!”

His father, watching the diggings, shouted at him: “Miguel, umuwi ka ng maaga mamaya, walang magbabantay ng bahay, may pupuntahan kami ng nanay mo!”

At 24, Miguel still lives with his parents, not out of choice, but out of necessity. He can’t afford to rent one of his own with his salary, so he has to put up with his parent’s constant scolding and the daily 2-hour commute to work. He nodded to acknowledge his father’s call and waived him off.

The jeepney was packed but he managed to squeeze in between an old lady and an even older lady, both probably heading for the wet market.

“Perfect! I hate Mondays!”

 The heat was unbearable and the engine exhausts coming from the streets are making things worse. Barely sitting for almost an hour, Miguel’s arms are already aching from hanging on to the rails, supporting maybe half of his weight.

“Para nalang po sa tabi!” The old lady in his right suddenly shouted. The jeepney stopped, the old lady slowly left her seat and disembarked.

“Finally, some space,” Miguel mumbled, adjusting his sitting position. But before his back could touch the back rest, a girl came rushing to fill in the vacated sit. Tough luck. He was about to say something impulsive when the girl turned and looked at him.

And then nothing.

He suddenly felt empty.

Suddenly, he didn’t mind the noise, the smell, and the heat.

There was nothing except the girl beside him, her shoulders touching his – and still looking at him. His mouth partially open, he totally forgot what he was about to say. Looking stupid, he gave up the idea of speaking.

“My God, she is beautiful!” he thought, trying hard to compose himself.

He expected some kind of retort from her but instead she just smiled, probably amused by his vacant, idiotic stare. He felt awkward and realized he hadn't made a very good first impression on her.

The next 30 minutes was torture.

He wanted to talk to her, or at least know her name, get her number, but for some reason, he can’t muster the courage to even move. She occasionally turned her head in his direction, probably feeling his uneasiness. Each time, he turned to the opposite direction. “Torpe! Torpe!”

Another 10 minutes of mustering.

Suddenly a gust of wind blew from the side, he barely noticed it but he was sure he caught the scent of perfume, mild and sweet. He moved a little closer, pretending to get something from his pocket, he caught the scent again. Heavenly.

Suddenly, she turned. Her hair lashing out like little whips, striking his right eye. He winced and covered his eye with a hand. Before he could get a handkerchief out, his eye was already swelling with tears, dripping profusely. She turned, looked at him inquiringly but with no apparent intention of asking why he was ‘crying’. Miguel was about to explain but again, he could not seem to form reasonable sentences with his mouth.

“What a second, first impression!”

Not only did he felt like an idiot now, he felt like an emotionally-unstable idiot. Whatever courage he mustered in the past minutes was now wiped clean together with his tears.

Another 10 minutes.

Still nothing. He shifted a little bit to avoid cramps in his leg. She shifted to. For a moment he thought he saw her glancing at him. Or was it just his imagination, manifesting his desire for attention from her? And then another glance. Their eyes met, she immediately shifted, turning her back towards him. “Damn it!”

Every minute, he was getting closer to his destination. Every minute, lost opportunities. She might even get off before him.

Her back was still on him. After each sudden stops, she got closer and closer to him, until her back rests comfortably on his side. She made no move to widen the gap between them even when the passenger in her right already left. Even then, he could not gather the courage to speak. Then she called, "Para na po!"

He felt suddenly out of breath. All he could do was watch her as she turned, and slowly left her seat. 

She glanced at him, a trace of disappointment in her eyes. She saw his dismayed expression, then she stopped.

"Sorry for the eye, I'm Niki by the way," then she continued and disembarked. 

"Do you always take this route?" he called back to her.

She turned and said, "Only on Mondays."

Shoot

Click. Click. Click. I like - no, I love the sound of my new SLR camera. After months of saving part of my monthly salary, I finally managed to buy a decent, out-of-the-shelf model. Today would be the first time I’ll be using it in a trip. I’m not a professional but my friends love my pictures, even then, when I was using my old point-and-shoot camera. They say I have an eye for beauty even when my subject has anything but.

I’ve just arrived in Hong Kong for a 3-day business trip, and I’m looking forward for the ‘business’ to end and for the ‘leisure’ to start. I long for the clicks – the sound just keeps resonating in my head.

I gently tapped my SLR bag, “Soon, my baby, soon”.

It was raining when I stepped out of the airport and people were frantically hailing cabs to get to their destinations. It was already 8 in the evening but I chose to wait it out. I sat at one of the available sits, my bags at my feet and my precious camera carefully cradled on my lap. No need to rush, I have the rest of the night to myself before work officially starts tomorrow.

I planned my destinations in my head, picturesque cityscapes, Disneyland, cultural sites, the contrast of the old and new – great subjects for my pictures. The images were passing in front of me like I was dreaming… Wait… I am dreaming. I must have dozed off while waiting.

I opened my eyes, looked outside, "Great!" no more rain… I looked at my lap, "F&@%!" no more camera.